Εκείνα τα κεριά είχαν φωτεινές ιδιότητες.
Έδιναν μια απαλή λάμψη στην αυθεντικότητα.
Έριχναν τρεμουλιαστό φως στην αμηχανία.
Άκουγαν έντονες αποκαλύψεις του τότε.
Ο πόνος στο τώρα έμοιαζε με τα καρφιά στον τοίχο.
Εκείνα τα καρφιά έστεκαν σταθερά πίσω από στολίδια.
Μπορούσαν να συγχωρέσουν το άγαρμπο χτύπημα του μάστορα.
Σκάλωναν όμως κάθε φορά που στράβωναν.
Απαιτούσαν να μη λυγίζουν ποτέ.
Ώσπου έπρεπε να στηρίξουν μικρά κάδρα.
Εκείνα τα κάδρα απεικόνιζαν ιστορίες.
Μιλούσαν τη γλώσσα της ένωσης και του χωρισμού.
Φλυαρούσαν με ταξιδιωτικές εμπειρίες.
Ψιθύριζαν μυστικά σε λίγους.
Ήταν ανάμεσα στα κεριά και τα καρφιά.
Και έτσι έμοιαζαν ακόμα πιο όμορφα.
Και αυτή η ομορφιά μαλάκωνε τη σκληρότητα στα καρφιά.
Και αυτή η ομορφιά γλύκαινε τη φλόγα στα κεριά.